ერთხელ, როცა დიდი დეპრესია მქონდა, ხელში მიშელ უელბეკის წიგნი მომხვდა. ერთ ღამეში გადავყლაპე და მეორე დღეს დეპრესია გაქრა.

მას შემდეგ, როცა გულს კაეშანი შემოაწვება, ვიცი, რომ რამდენადაც გასაოცარი უნდა იყოს, არაფერი ისე არ მიშველის, როგორც დეპრესიული დეკადენტურობის დიდოსტატის ტექსტები.

იშვიათია მწერალი, რომელსაც ასე ერთი შეხედვით დაუდევარი თხრობის სტილი აქვს, ხშირად ბანალურია, ვნების ჩამკვლელი, არაესთეტური, მაგრამ ამავე დროს ასე ჩამთრევი.

„იყავით საზიზღარი და თქვენ ნაღდი იქნებით“ – მიშელ უელბეკის სიტყვებია და მისი არაპოლიტკორექტულობა, მისი შავბნელი პესიმიზმით აღსავსე ლიტერატურა ნაღდია და თანამედროვე, ზეთანამედროვე. ამიტომ არის ის XX საუკუნის ბოლო ათწლეულის და XXI საუკუნის დასაწყისის ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო და ამავე დროს სკანდალური ავტორი, მისი წინამდებარე წიგნი კი – საკულტო წიგნი.

ეს წიგნი ჩვენ – ადამიანებს გვეძღვნება, მარტოობისგან დაღლილ ელემენტარულ ნაწილაკებს, გადაშენების გზაზე მყოფ ჯიშს.