გალაკტიონის პოეზია `უცნაური სასახლეა~, `ვარდი ტყიური~. მას შეუძლია ცათა საუფლოში აგიტაცოს და აგარიდოს `ქუჩის მტვერს~, `გრიგალის ფრთებით~ გაგიტაცოს და გაგრძნობინოს `შორეული ქალის ეშხი~, გატაროს `ფეხშიშველი ცვრიან ბალახზე~ მამულის შესაგრძნობად, გაზიაროს ღვთიურს... ამიტომ არის მისი ესოდენ ნაცნობი სტრიქონების კვლავდაკვლავ გახსენება, კვლავდაკვლავ გამოცემა ზეიმი არა მარტო პოეზიის, არამედ სულის. ის ხვეწს, ამშვენიერებს და აკეთილშობილებს ადამიანს, ასწავლის მარადიული ღირებულებების ფასს, ასწავლის ოცნებას.