ყველას ჰგონია, რომ შესანიშნავად იცნობს საკუთარ თავს, რომ მიზნის მისაღწევად მის მიერ არჩეული გზაა სწორი, რომ მხოლოდ თავად უწყის როგორ სურს ცხოვრების წარმართვა, ბოლოს კი აღმოაჩენს, რომ დიდი ხნის განმავლობაში უმისამართოდ ურბენია, არასწორი შეგრძნებები უძებნია, სიყვარული და ერთგულება არ დაუფასებია. რომანის მთავარ გმირსაც ასე დაემართა. მეგი მუდამ გარბოდა ხალხისგან, რადგან ადამიანთა მოყვარული არასოდეს ყოფილა. ყველაფერი კი მაშინ აირია, როდესაც გამოჩნდა ის გამონაკლისი, ვის მიმართაც გრძნობები გაუჩნდა და ამ ფაქტს სულაც არ მიუნიჭებია მისთვის ბედნიერება. არ მოსწონდა ის ცვლილება, რასაც სიყვარული იწვევდა. არ მოსწონდა, რომ მგრძნობიარე და მიმნდობი ხდებოდა. გარემოებიდან გამომდინარე, საყვარელი ადამიანის პროფესიიდან გამომდინარე, საკუთარი გრძნობებიდან გამომდინარე, მისი ყოველი წამი შიშის შეგრძნებით იყო სავსე. თითქოს ჟანგბადით გატენილ სივრცეში ჰაერი არ ჰყოფნიდა. შიშისგან თავის დასაღწევად საყვარელ ადამიანს გაუშვა ხელი და გულწრფელად დაიჯერა, რომ ეს ბედნიერებას თუ არა, სიმშვიდეს მაინც მოუტანდა, თუმცა არაფერი მოხდა ისე, როგორც წარმოედგინა...